ŚCIEŻKA
EDUKACYJNA (szlak historyczny) „IV Rozbiór Polski” biegnie wzdłuż rzeki
San na długości ponad 3 km.
Na
szlaku ustawione są tablice ( 7) informujące o ważnych wydarzeniach dla naszego
miasta
i
państwa. To lata dążenia Polaków do uzyskania niepodległości, czas walk o
polskość Przemyśla oraz ustalenie granic II Rzeczypospolitej. Na siedmiu tablicach
umieszczono informacje odnoszące się do wydarzeń historycznych zachodzących na
Kresach przez cały XX wiek (ze szczególnym uwzględnieniem Galicji i obecnego
Podkarpacia). 17. IX. 1939 r. Polskę i Przemyśl podzielono pomiędzy dwóch
zaborców - ZSRR i hitlerowskie Niemcy.
To właśnie wtedy nastąpił IV rozbiór Polski.
Miejsca ustawienia tablic:
1. Schron bojowy na stoku Parku Miejskiego
2. Plac Zesłańców Sybiru i Ofiar Katynia - przy pomniku Zesłańcom Sybiru i Ofiarom Katynia
3. Pomnik Orląt Przemyskich - przy chodnik prowadzącym na most Orląt Przemyskich
4. Klasztor Sióstr Benedyktynek na Zasaniu - od strony Sanu wzdłuż ścieżki rowerowej
5. Plac Rybi - przy chodniku za przystankiem autobusowym ( widok na "przedwojenne
To właśnie wtedy nastąpił IV rozbiór Polski.
Miejsca ustawienia tablic:
1. Schron bojowy na stoku Parku Miejskiego
2. Plac Zesłańców Sybiru i Ofiar Katynia - przy pomniku Zesłańcom Sybiru i Ofiarom Katynia
3. Pomnik Orląt Przemyskich - przy chodnik prowadzącym na most Orląt Przemyskich
4. Klasztor Sióstr Benedyktynek na Zasaniu - od strony Sanu wzdłuż ścieżki rowerowej
5. Plac Rybi - przy chodniku za przystankiem autobusowym ( widok na "przedwojenne
zaginione
miasto")
6. Schron bojowy przy Galerii Sanowa - kolejny punkt umocnień granicznych ZSRR z tzw.
6. Schron bojowy przy Galerii Sanowa - kolejny punkt umocnień granicznych ZSRR z tzw.
Linii Mołotowa
7. Nieczynna rampa kolejowa na Bakończycach - miejsce skąd odchodziły transporty deportacyjne
7. Nieczynna rampa kolejowa na Bakończycach - miejsce skąd odchodziły transporty deportacyjne
na Syberię i do Kazachstanu. W pobliżu tymczasowy obóz
NKWD dla żołnierzy AK
wywożonych w głąb ZSRR w latach 1944-1945.
Pomnik Zesłańców Sybiru i Ofiar Katynia – schron 8813
DEPORTACJE
Po zajęciu przez żołnierzy ZSRR
terenu Polski rozpoczęła się gehenna naszych rodaków. Polityka najeźdźcy wobec
naszego kraju była jedna, czyli utworzenie radzieckiego społeczeństwa na
terenach przejętych. Proces sowietyzacji Polaków rozpoczął się wraz z falą
deportacji.
Do pierwszych przesiedleń doszło już w
październiku 1939 r., gdzie dużą część ludności z miast kresowych przewieziono
w głąb Ukraińskiej SRR i Białoruskiej SRR. Transporty objęły zsyłkę ponad 50 000
obywateli Polski. Pierwszą deportację na Syberię rozpoczęto 10 lutego 1940 r.
Wywożono wówczas głównie żołnierzy, urzędników państwowych, pracowników PKP.
Zabierano całe rodziny bez wyjątku.
13-14 kwietnia 1940 r. odbyła się
druga wywózka mieszkańców Polski w głąb Związku Radzieckiego. Wysiedleniu
podlegali: urzędnicy państwowi, żołnierze, policjanci, pracownicy służby
więziennej, nauczyciele, działacze społeczni, kupcy, przemysłowcy, bankierzy
oraz aresztowani przez NKWD przeciwnicy władz komunistycznych.
Poświęcony Zesłańcom Sybiru i
Ofiarom Katynia pomnik symbolizuje męczeństwo narodu polskiego, które zgotowali
nam okupanci zza wschodniej granicy.
SCHRON
W okolicy pomnika znajduje się
kolejny obiekt militarny ZSRR, który stanowi część umocnień granicznych.
Tutejszy schron to kaponiera obrony przeciwpancernej (do ostrzału obustronnego
bocznego) o nietypowym sposobie budowy, gdyż jest to obiekt
jednokondygnacyjny. Był on wyposażony w
dwa działa przeciwpancerne kal. 45 mm, sprzężone z karabinem maszynowym kal.
7,62 mm oraz dwa ciężkie karabiny maszynowe Maxim kal. 7,62 mm. Dodatkowym
uzbrojeniem były dwa stanowiska obrony wejścia dla ręcznych karabinów
maszynowych kal. 7,62 mm.
Załoga tego schronu w czerwcu 1941
r. pod dowództwem mł. lejt. Iwana Wasilewicza Czaplina ze 150. samodzielnego
batalionu karabinów maszynowych prowadziła walkę z wojskami niemieckimi. Po
zajęciu prawobrzeżnej części miasta (podczas operacji „Barbarossa”) oddziały wroga
otoczyły bunkier i prowadziły ostrzał
przez kilka kolejnych dni. Cała załoga schronu została spalona żywcem w wyniku
ataku niemieckiej grupy szturmowej z miotaczami ognia.
EXILES
After the invasion of Poland by the Soviet army, the terrible ordeal of the Poles began. The invader policy intended to create a Soviet society on the conquered territory. The process of sovietisation started with massive deportations into exile. The first exile occurred in October 1939. The major part of the border towns’ populations was moved to the interior areas of the Ukrainian SRR and the Belarusian SRR. The very first exile to Siberia took place on 10 February 1940, when over 50,000 Polish citizens were exiled, mostly soldiers, public officials and railroad workers together with their families. The second exile of Polish citizens to the Soviet Union took place on 13-14 April 1940. This time they were public officials, soldiers, prison service workers, teachers, social activists, traders, businessmen, bankers and opponents of the communist regime arrested by the NKVD. The Monument of the Siberia Exiles and Victims of the Katyń Massacre commemorates the martyrdom of Polish people under Soviet occupation.
The Bunker
Near the monument there is another example of a USSR military installation which is part of the boundary fortification. The shelter is an anti-tank caponier for two-side firing. In an unusual single storey building there were two anti-tank cannons of 45mm calibre coupled with a machine gun of 7,62 mm calibre and two heavy Maxim machine guns of 7,62 calibre. There were also two additional positions for hand machine guns of 7,62 mm calibre to protect the entrance.
In June 1941 the shelter crew fought against the German army under the command of second lieutenant Iwan Wasilewicz Czaplin of the 150th independent machine gun battalion. After the right bank part of the city was seized (during the Operation Barbarossa), the bunker came under fire for several days from the hostile army. The crew was burned alive in the attack of German assault team armed with flame throwers.
DIE ZWANGSABSCHIEBUNG
Nach der Besatzung Polens von den sowjetischen Soldaten begann die Hölle unserer Landsmänner. Die Politik des Aggressoren unseres Landes war folgende: Das Schaffen der sowjetischen Gesellschaft auf dem ergriffenen Gebiet. Die Sowjetisierung Polens begann mit der Abschiebungswelle. Zu den ersten Umsiedlungen kam es schon im Oktober 1939, wenn ein großer Teil der Menschen aus den Grenzstädten ins Innere der Ukrainisch Sozialistischen Sowjetrepublik (Abkürzung USSR) und der Weißrussisch Sozialistischen Sowjetrepublik (Abkürzung BSSR) transportiert wurde. Der Transport umfasste die Verbannung über 50.000 polnischer Bürger. Die erste Deportation nach Sibirien begann man am 10. Februar 1940. Es wurden vor allem Soldaten, Staatsbeamter und polnische Staatsbahnenbeamten befördert. Es wurden ganze Familien ohne Ausnahme weggebracht. Vom 13. bis 14. April 1940 fand die zweite Deportation der polnischen Bürger in das Innere der Sowjetunion statt. Verbannt sollten vor allem: Staatsbeamten, Soldaten, Polizisten, Beamten des Vollzugsdienstes, Lehrer, Aktivisten, Kaufleute, Industrieller, Bankleute und Gegner des Kommunismus, die vom Innenministerium der UdSSR (NKWD) verhaftet wurden. Das den sibirischen Verbannten und den Katyn-Opfern gewidmete Denkmal symbolisiert das Martyrium des polnischen Volkes, das von den Okkupanten aus Osten bereitetet wurde.
GEWECHTSBUNKER
Monument to the Siberia Exiles and Victims
of the Katyń Massacre – bunker 8813
EXILES
After the invasion of Poland by the Soviet army, the terrible ordeal of the Poles began. The invader policy intended to create a Soviet society on the conquered territory. The process of sovietisation started with massive deportations into exile. The first exile occurred in October 1939. The major part of the border towns’ populations was moved to the interior areas of the Ukrainian SRR and the Belarusian SRR. The very first exile to Siberia took place on 10 February 1940, when over 50,000 Polish citizens were exiled, mostly soldiers, public officials and railroad workers together with their families. The second exile of Polish citizens to the Soviet Union took place on 13-14 April 1940. This time they were public officials, soldiers, prison service workers, teachers, social activists, traders, businessmen, bankers and opponents of the communist regime arrested by the NKVD. The Monument of the Siberia Exiles and Victims of the Katyń Massacre commemorates the martyrdom of Polish people under Soviet occupation.
The Bunker
Near the monument there is another example of a USSR military installation which is part of the boundary fortification. The shelter is an anti-tank caponier for two-side firing. In an unusual single storey building there were two anti-tank cannons of 45mm calibre coupled with a machine gun of 7,62 mm calibre and two heavy Maxim machine guns of 7,62 calibre. There were also two additional positions for hand machine guns of 7,62 mm calibre to protect the entrance.
In June 1941 the shelter crew fought against the German army under the command of second lieutenant Iwan Wasilewicz Czaplin of the 150th independent machine gun battalion. After the right bank part of the city was seized (during the Operation Barbarossa), the bunker came under fire for several days from the hostile army. The crew was burned alive in the attack of German assault team armed with flame throwers.
Den nach Siberien Verbannten und den Katyn-Opfern
gewidmetes Denkmal - Gefechtsbunker 8813
DIE ZWANGSABSCHIEBUNG
Nach der Besatzung Polens von den sowjetischen Soldaten begann die Hölle unserer Landsmänner. Die Politik des Aggressoren unseres Landes war folgende: Das Schaffen der sowjetischen Gesellschaft auf dem ergriffenen Gebiet. Die Sowjetisierung Polens begann mit der Abschiebungswelle. Zu den ersten Umsiedlungen kam es schon im Oktober 1939, wenn ein großer Teil der Menschen aus den Grenzstädten ins Innere der Ukrainisch Sozialistischen Sowjetrepublik (Abkürzung USSR) und der Weißrussisch Sozialistischen Sowjetrepublik (Abkürzung BSSR) transportiert wurde. Der Transport umfasste die Verbannung über 50.000 polnischer Bürger. Die erste Deportation nach Sibirien begann man am 10. Februar 1940. Es wurden vor allem Soldaten, Staatsbeamter und polnische Staatsbahnenbeamten befördert. Es wurden ganze Familien ohne Ausnahme weggebracht. Vom 13. bis 14. April 1940 fand die zweite Deportation der polnischen Bürger in das Innere der Sowjetunion statt. Verbannt sollten vor allem: Staatsbeamten, Soldaten, Polizisten, Beamten des Vollzugsdienstes, Lehrer, Aktivisten, Kaufleute, Industrieller, Bankleute und Gegner des Kommunismus, die vom Innenministerium der UdSSR (NKWD) verhaftet wurden. Das den sibirischen Verbannten und den Katyn-Opfern gewidmete Denkmal symbolisiert das Martyrium des polnischen Volkes, das von den Okkupanten aus Osten bereitetet wurde.
GEWECHTSBUNKER
In der Gegend des Denkmals befindet sich das nächste militärische Objekt der Sowjetunion, das ein Teil des Grenzverteidigungssystems bildet. Der hiesige Gefechtsbunker ist eine Kaponniere der Panzerabwehr (zum doppelseitigen Flankenschuss). Er ist ungewöhnlich gebaut, weil er ein einstöckiges Objekt ist. Er war mit zwei Panzerabwehrkanonen vom Kaliber 45mm ausgestattet, verbunden mit einem Maschinengewehr vom Kaliber 7,62mm und zwei schweren Maxim-Maschinengewehren vom Kaliber 7,62mm. Die zusätzliche Bewaffnung waren zwei Abwehrstellen des Eingangs für Handmaschinengewehre vom Kaliber 7,62mm. Die Besatzung des Gefechtsbunkers hat im Juni 1941 unter der Führung vom Ultn. Iwan Wasilewicz Czaplin aus dem 150. Selbstständigen Bataillon der Maschinengewehre mit den deutschen Truppen einen Kampf geführt. Nach der Besatzung des am linken Ufer gelegenen Stadtteils (während des Barbarossa Unternehmens) haben die Feindtruppen den Schutzbunker umzingelt und ein paar Tage lang den Beschuss geführt. Die ganze Besatzung wurde durch die deutsche Angriffstruppe mit Flammenwerfern lebendig verbrannt.
Памятник
Депортированным в Сибирь и Жертвам Катыни – бункер 8813
ДЕПОРТАЦИИ
После оккупации Польши войсками СССР начались тяжелые испытания для поляков. Политика захватчиков в отношении Польши была неизменной – создание советского общества на захваченных территориях. Процесс советизации поляков начался одновременно с волной депортации.
Первые переселения состоялись уже в октябре 1939 года, когда большая часть населения из польских приграничных городов была вывезена вглубь Украинской ССР и Белорусской ССР. Транспортами отправлено более 50 тыс. граждан Польши. Первая депортация в Сибирь началась 10 февраля 1940 года. Тогда были депортированы в основном военные, государственные служащие и работники Польской железной дороги. Они депортировались целыми семьями, без исключения.
13–14 апреля 1940 г. состоялась вторая депортация польских жителей вглубь Советского Союза. Переселению подверглись государственные служащие, военные, полицейские, тюремный персонал, учителя, общественные деятели, коммерсанты, промышленники, банкиры и противники коммунистических властей, арестованные НКВД.
Памятник, посвященный Депортированным в Сибирь и Жертвам Катыни, символизирует мученичество польского народа, которое ему приготовили оккупанты
с востока.
БУНКЕР
В непосредственной близости от памятника находится еще один военный объект СССР, являющийся частью пограничных укреплений. Местный бункер представляет собой противотанковый капонир (для ведения бокового огня с обеих сторон), сооружённый нетипично, так как имеет только один ярус. Он был оснащён двумя 45-мм противотанковыми пушками, каждая из которых была сопряжена с 7,62-мм пулеметом, а также двумя тяжёлыми 7,62-мм пулемётами Максима. Дополнительным вооружением были две позиции защиты входа с 7,62-мм ручными пулемётами.
Подразделение этого бункера в июне 1941 года под командованием младшего лейтенанта Ивана Васильевича Чаплина из 150-го отдельного пулемётного батальона вело бой с немецкими войсками. После захвата правого берега города (во время операции «Барбаросса») вражеские войска окружили бункер и несколько дней вели огонь. Всё подразделение бункера было сожжено заживо в результате нападения немецкой штурмовой группы с огнемётами.
